Gisteren ontmoette ik een collega
psycholoog, die mij twee weken geleden een brief van hem had gemaild. In deze brief
aan de minister van volksgezondheid, maakt hij duidelijk hoe boos en verdrietig
hij is over het regeringsbeleid betreffende de psychische gezondheidszorg. Mensen krijgen geen of geen goede hulp en aan psychologen die
niet meedoen aan het institutionaliseren en instrumentaliseren van de
psychologie, wordt het uitoefen van hun beroep onmogelijk gemaakt.
Ik heb hem toen gemaild, dat ik het een
fantastische brief vond. En dat is ook zo.
Op een bepaald moment van het
gesprek met een wijntje, vroeg ik hem of hij reacties had gekregen op zijn brief.
Het werd even stil, en toen zei hij: “Ik heb de brief niet verstuurd. Ik ben
bang.”
Later dacht ik aan de zorgverzekeraar, die in
zijn contract voor 2014 voor aanbieders van psychologische zorg, die
psychologen en psychiaters moeten ondertekenen om hun werk vergoed te krijgen,
een artikel heeft staan waarin de psycholoog of psychiater moet afzien van
kritiek op de verzekeraar.
