Dr. Robert Sapolsky

“Wij zijn sociale organismen. Het is onmogelijk te begrijpen hoe biologie werkt buiten de context van de omgeving.”
Dr. Robert Sapolsky professor of biology and neurology at Stanford University

Stanford's Robert Sapolsky OnDepression

(zie ook You Tube)

5472 Views

Oppositioneel-opstandige gedragsstoornis en genetica

Soms, heel soms, wil of kan men niet inzien, dat het de omgeving is, die bepalend is voor hoe kinderen en adolescenten zich ontwikkelen. Heel, heel weinig gezondheidsaandoeningen of psychische stoornissen zijn genetisch, dat wil zeggen erfelijk bepaald.

De reden waarom het heel belangrijk is, dat men zich openstelt voor die informatie is, dat bij behandeling van deze aandoening in de gezondheidszorg, veranderingen in de sociale omgeving van het kind vereist zijn.

In gesprekken, die plaats vinden met ouders, wordt dan, heel soms, frontaal, maar zo vriendelijk mogelijk uiteindelijk gezegd: “Angst veroorzaakt angst, verdriet veroorzaakt verdriet, en dwang en agressie veroorzaken boosheid.” Het is simpel, maar waar en duidelijk.

5440 Views

Intelligentie quotiënten. IQ’s

Een denkoefening

Tienduizenden kinderen en adolescenten worden ieder jaar gedwongen een IQ score te behalen. Dat gebeurt meestal bij een commerciële instelling, daar alles wat de overheid had vorige eeuw geprivatiseerd werd. Het kind of de adolescent moet dus een intelligentietest maken, vaak bij een partner organisatie van een schoolbestuur of een andere dienstverlenende (zorg)organisatie.

De IQ-scores, die het kind moet behalen, zijn niet nodig en ook niet bedoeld om het kind of de adolescent te helpen op het gebied van  zijn gezondheid of ontwikkeling. De intelligentietest is een onderdeel van een administratieve selectieprocedure, bijvoorbeeld in het onderwijs. Op die manier levert de psychologie een zeer grote bijdrage aan de geïnstitutionaliseerde segregatie en stratificatie in de samenleving.

“Neeee. Ongehoord! Geloof ik niet.”

Nou, laten wij dan een kleine denkoefening doen.

Van de groep kinderen die aan de top van de Amsterdamse samenleving staat, gaat circa 80% naar het vwo. Van de groep die op de onderste tree van de Amsterdamse samenleving staat, gaat circa 80% naar het vmbo. Dat is ook zo in Utrecht, Rotterdam, Zutphen, overal in heel Nederland. Maar ook in België, Frankrijk, Zweden, China, Verenigde Staten, Cuba, Pakistan, etc. Over de hele wereld. Dat is nu zo, maar dat is ook altijd zo geweest, en het gaat van de ene generatie naar de volgende. Met de scores op de intelligentie testen, of de gezondheid van kinderen of volwassenen bijvoorbeeld, is het niet anders gesteld.

Hoe wilt u dat verklaren? Toeval of is de ADN van de kinderen aan de top veel beter dan die van de kinderen aan de onderkant van de samenleving? Als de kwaliteit van de ADN toeneemt met de Sociaal Economische Status, hebben wij toch eigenlijk die intelligentietesten niet nodig?

Niet geheel buiten deze context staan de twee eerste artikelen van de Verklaring van de rechten van de mens en van de burger (Déclaration des droits de l'homme et du citoyen) van 26 augustus 1789:

1. De mensen worden vrij en met gelijke rechten geboren en blijven dit. Maatschappelijke verschillen kunnen slechts op het algemeen welzijn gebaseerd worden.

2. Het doel van iedere politieke vereniging is het behoud van de natuurlijke en onvervreemdbare rechten van de mens; deze rechten zijn vrijheid, bezit, veiligheid en verzet tegen onderdrukking.

5419 Views

GELUKKIG ZIJN ER DE OUDERS

Behandeling van psychische stoornissen (emotionele, stressgerelateerde stoornissen) bij kinderen en adolescenten vraagt van ouders heel veel geduld, kennis en doorzettingsvermogen gedurende een heel lange periode, vaak jaren. Gelukkig zijn er de ouders, omdat behandeling van kinderen en adolescenten zonder een zeer intensieve rol van de ouders daarin niet mogelijk is.

De redenen zijn:

1. Het kind of de adolescent met een psychische stoornis, bijvoorbeeld ADHD of een

    Leesstoornis, is niet in staat om in zijn eentje zichzelf te behandelen.

2. In het onderwijs wordt niet behandeld.

3. De behandelend psycholoog kan meestal niet veel meer doen dan

    veranderingsprocessen op gang brengen en kennis en vaardigheden aan de ouders

    over te dragen om zelf, thuis, het kind te behandelen.

Wanneer het kind of de adolescent behandeld wordt (the lucky few), is het niet verstandig om niet door te gaan bij de eerste verbeteringen of bij gebrek aan verbeteringen. Ouders doen er dan ook goed aan om de gezondheidsprofessional te blijven aanspreken om met alternatieven en oplossingen te komen. 

5404 Views

VRAAGT VEEL AANDACHT

Wat is er fout aan om (veel) aandacht te geven aan een kind of adolescent, die daarom vraagt?

Misschien heeft hij of zij het nodig.

Of hebben wij daar geen tijd en geduld voor?

Wanneer een kind of adolescent aandacht vraagt, kan dat ons doen besluiten om meer te investeren in het versterken van de binding tussen ouders en kind. Dat zou heel verstandig zijn en leiden tot vragen als: hoe doe ik dat?

Het kan ook zijn dat “aandacht vragen” een signaal is voor bijvoorbeeld pijn en wij ons dan moeten afvragen wat de reden daarvan zou kunnen zijn.

Vraagt het kind letterlijk aandacht (wil het praten, naast ons zitten, knuffelen, samenspelen, etc.), stoort het kind of adolescent ons of moeten wij steeds op hem letten, daar er van alles kan gebeuren, ook gevaarlijke dingen?

Stellen wij onszelf werkelijk gerust met de gedachte: “Het gaat wel weer over.”

Soms begrijpen wij het kind of de adolescent niet en weten wij niet wat we moeten doen. Het is dan wijsheid om niet te lang te wachten met de best mogelijke specialist te zoeken, of meerdere, en met hun in gesprek te gaan over uw vragen.

5387 Views

ANGST

Het meisje dat een uitdaging wil

Een blond meisje van 16 heeft veel last van een angststoornis. Dat is soms beangstigd en erg lastig in het dagelijks leven. Zij heeft moeder verteld, dat zij er nu van af wil. Het heeft haar veel wilskracht gekost om er over te vertellen. Zij is zich bewust van wat er met haar gebeurt en van hoe zij er mee omgaat. Na vier of vijf sessies (diagnostiek en behandeling) blijkt, dat haar gedachten helder zijn, dat zij heel duidelijk formuleert en dat haar verhaal een sterke samenhang heeft. Haar cognitieve constructies zijn perfect.

Zij werkt goed mee aan de behandeling, begrijpt wat aangeboden wordt en gaat oefenen. Zij volgt praktijkonderwijs!

Het is leuk op school, vindt zij, maar het is heel saai en simpel, vertelt zij ook. Vorig jaar waren zij bezig met het herhalen van rekenen van groep 6 van de basisschool. Alleen herhaling van de basisschool, zoals de tafels. En veel stages, bij oudere mensen bijvoorbeeld. Het is zorg. Oudere mensen vind ik niet erg, maar het is niet mijn ding. Ik wil een uitdaging. Ik begrijp niet waarom zij mij naar het praktijkonderwijs hebben gestuurd.

Wat doe je daar dan?

 Ja, de directrice, … Ik weet niet of ik het van mijn moeder mag vertellen. Mag ik mijn moeder ophalen? Mag ik vertellen over de directrice van de basisschool, mama?

Alles wat jij en je moeder hier vertellen, is strikt vertrouwelijk, ik zal en mag niet met iemand over jou praten.

Ja, je mag het vertellen, hij is te vertrouwen.

Zou het iets uitmaken als wij een intelligentieonderzoek doen en met het meisje en haar moeder naar school stappen, met een gemiddelde score?

Het kan ook verkeerd uitpakken met een intelligentie onderzoek. En een meisje dat cognitief op het gemiddeld niveau functioneert, maar slecht basisonderwijs heeft gehad en al drie jaar op het praktijkonderwijs zit, loopt veel risico om laag te scoren op de intelligentietest. Hoe kan zij zich meten met iemand met goed basisonderwijs achter de rug en 3 jaar vwo?

Andere “deskundigen” zouden zeggen, dat het aan het meisje ligt als de score laag is. Niet aan het onderwijs, dat zij heeft genoten en ook niet aan het sociaal (cultureel/economische) milieu waarin zij opgroeit. Maar dat is (weer) een ander (griezel)verhaal, waarvan het meisje en haar moeder geen vermoeden hebben.

5320 Views