Te vondeling gelegd

Op zondag 26 november 2017 is een kind van drie jaar gevonden op het CS in Amsterdam. Moeder is te zien op videobewakingsbeelden en werd enkele dagen later op straat aangehouden. Zij blijkt een Marokkaanse emigrante/vluchtelinge te zijn. Moeder is gevangen gezet en een jaar later deed de rechtbank uitspraak, op 29 oktober 2018.

Journalisten van alle kranten nemen de tekst uit de Telegraaf over. Geen enkele journalist voegt enig commentaar toe of stelt vragen over de gang van zaken, laat staan formuleert kritische opmerkingen over hoe een vluchtelinge met een driejarig kind benaderd en behandeld wordt. Dat is heel opmerkelijk. Een emigrante/vluchtelinge in de gevangenis, haar kind al een jaar ergens geplaatst, mogelijk definitief bij moeder weggehaald. Er wordt ook geen bewondering, respect of mededogen getoond voor een alleenstaande moeder, een emigrante die op vlucht is, die niets heeft in den vreemde en niets kan geven aan haar zoon. Geen eten, geen onderdak, geen gezondheidszorg.  Zij verklaart, dat haar niets anders overbleef dan haar zoon alleen achter te laten (te vondeling te leggen), wetend dat wanneer hij gevonden zou worden, er voor hem gezorgd zou worden. Dat verklaarde zij aan de politie.

De verslaggeving, de rol van justitie en van de kinderbescherming is meedogenloos. Zware armoede en diepe sociaal ellende worden (zwaar) bestraft. Moeder moet 79 dagen naar de gevangenis, waarvan 60 voorwaardelijk. Het kind werd bij haar wegenomen en in pleegzorg geplaatst.

Waarom moeder en kind niet bij elkaar werden gezet en geholpen, wat de meest humane en verantwoorde daad zou zijn, wordt niet gevraagd of verteld. Doet president Trump niet precies hetzelfde aan de grens met Mexico? Dat is wel dat door alle pers, experts en politici immoreel en onverantwoord genoemd. Wat president Trump doet, denigreren en verdacht maken, wordt ook deze moeder en kind niet bespaard. Zo is te lezen dat moeder depressief en zwakbegaafd is en haar zoon autistisch. Vluchtelingen/emigranten, een kind en een moeder, zonder enige bestaansmiddelen, die bloot gesteld zijn aan zwaar traumatiserende situaties en die zich bevinden in een onvriendelijke omgeving, zijn niet per definitie autistisch en zwakbegaafd, zoals mensen die dergelijke dingen beweren, niet per definitie aan een asociale persoonlijkheidsstoornis lijden. Stel dat president Trump alle immigrante moeders zou screenen op zwakbegaafdheid om wanneer zijn psychologen dat zouden bevestigen, de kinderen bij hun moeders weg te halen!

Wat had gedaan moeten worden?

Het uitgangspunt is dat het kind maximale bescherming en hulp krijgt en daarbij hoort dat het zo snel mogelijk herenigd wordt met zijn moeder. Zij krijgt alle nodige middelen om voor haar kind te kunnen zorgen. De kinderrechter ontvangt documenten (*) waarin concrete informatie staat over de setting, de aanpak en de mensen die het kind voorlopig gaan opvangen (crisisopvang).

A.Crisispleeggezin

Tot moeder gevonden wordt, zou het kind aan een crisispleeggezin toevertrouwd moeten worden, dat aan een aantal voorwaarden moet voldoen, te weten:

1.Een stabiel, goed georganiseerd, middenklasse gezin met twee kinderen, een van ongeveer dezelfde leeftijd als het te vondeling gelegde kind. Het andere kind is ouder.

2.Een warm, sensitief gezin dat met kinderen praat en speelt, voorleest en knuffelt. Een gezin dat ook ruimte geeft aan kinderen om tot rust te komen en zichzelf te zijn.

3.Er wordt met de twee kinderen van het gezin besproken dat er een te vondeling gelegd kind komt logeren, dat door het gezin geholpen zal worden om op krachten te komen en zich beter te voelen tot zijn mama gevonden wordt. Het verzoek is om vriendelijk en niet opdringerig om te gaan met het kind.

4.Moeder blijft thuis de komende 7 tot 14 dagen om het te vondeling gelegde kind niet alleen te laten en hem permanent te kunnen verzorgen, te ondersteunen en toezicht te houden.

5.Er wordt met het kind gespeeld, getekend en samen kindertekenfilms gekeken.

6.Het kind slaapt in een eigen bed, in de kamer bij de andere twee kinderen.

7.Het gezin is bereid te overleggen met de kinderarts en de kinderpsycholoog, die toezicht houden op het kind.

8.Het kind wordt op een zachtaardige, rustige manier geïnstrueerd over wat van hem wordt verwacht. Dat gebeurt door voordoen en samen doen. Het gaat dan om hygiëne, eten en drinken, opruimen, aankleden en uitkleden, spelen, etc.

9.Ouders beschikken over informatie over het effect van traumabeleving bij kleine kinderen en kunnen zich inleven in zijn verhaal en belevingen.

B.Vertrouwenskinderarts en -kinderpsycholoog

1.Het kind krijgt binnen vier uur een vertrouwenskinderarts en -kinderpsycholoog (**) toegewezen, die hem gaan ondersteunen en permanent, om de beurt, beschikbaar zijn, ook voor het crisispleeggezin.

2.Het kind wordt binnen 8 uur door de kinderarts onderzocht en door de psycholoog geobserveerd.

3.De psycholoog observeert het kind twee uur per dag, de komende 14 dagen en laat zich informeren door de pleegouders. Hij adviseert de pleegouders over hoe zij het kind kunnen benaderen en activiteiten met de andere kinderen kunnen laten doen.

C.Kind en moeder herenigd

1.Wanneer moeder gevonden is, wordt zij onmiddellijk herenigd met haar kind om voor hem te kunnen zorgen.

2.Als tijdelijke verblijfplaats verdient de voorkeur het huis van het pleeggezin, als daar een extra kamer vrij is voor moeder en kind. Een (slechter) alternatief is, voor enkele weken, beschermd wonen bij een instelling, indien vriendelijke en sensitieve ondersteuning aanwezig is, 24 uur per dag.

3.Moeder wordt binnen 24 uur medisch onderzocht door een arts en krijgt een psycholoog toegewezen, het liefst dezelfde als haar zoon, die haar gaat ondersteunen, helpen en indien nodig behandelen.

4.Kind en moeder worden intensief ondersteund, niet dwangmatig of tegen hun wil. De bedoeling is, in eerste instantie, het versterken van het zich goed voelen door weer samen en veilig te zijn. Kind en moeder hebben elkaar ook hard nodig om hun traumatische belevingen te kunnen verwerken.

5.Moeder wordt aangeboden wat zij en haar kind nodig hebben voor hun onderhoud.

(*) Kinderrechters krijgen geen informatie, en vragen daar ook niet om, over door wie en wat het kind wordt aangeboden. Deze informatie zou concreet en uitgebreid moeten zijn om de kinderrechter de mogelijkheid te geven te kunnen vaststellen wat het beste is voor het kind. Bijvoorbeeld, uithuisplaatsing of toch beter bij de ouders blijven? Zie hierover: Theo Liebmann, What’s Missing From Foster Care Reform? The Need for Comprehensive, Realistic, and Compassionate Removal Standards,28 Hamline J Pub L Poly 141 (2006)

Available at:  https://scholarlycommons.law.hofstra.edu/faculty_scholarship/755/

(**) Het statuut van de vertrouwenskinderarts en –kinderpsycholoog als ook die van onafhankelijk psycholoog/psychiater is gecorrumpeerd. Vaak blijkt, dat deze persoon de belangen en opvattingen van zijn werkgever of institutionele opdrachtgever voorop stelt in plaats van die van de burger of het kind, die hem vertrouwen en steun van hem verwachten.

30.951 Views

Kinderen worden niet vanzelf ziek

Kinderen worden niet vanzelf ziek. Het is hun omgeving en wat kinderen meemaken wat hen ziek maakt.

Ouders hebben altijd het beste met hun kinderen voor en doen altijd hun best. Soms zijn er situaties of gebeuren er stressvolle dingen (zoals zelf ziek worden, ziekte of overlijden van naasten, armoede, geweld, onwetendheid in het gezin, institutionele agressie, etc.) die ouders verhindert optimaal voor hun kinderen te zorgen. Kinderen worden dan geconfronteerd met traumatische belevingen, die vaak hun ontwikkeling negatief beïnvloeden.

Wanneer de ouders van kinderen, die het risico lopen ziek te worden, niet de noodzakelijke hulp krijgen en het kind ook niet, wordt het kind meestal ziek. Wanneer de ouders van een kind dat ziek is geworden, niet de noodzakelijke hulp krijgen en het kind niet goed behandeld wordt, wordt het kind meestal nog zieker.

De eerste verantwoordelijkheid voor het verzorgen van een ziek kind of een kind dat ziek dreigt te worden, ligt bij de ouders. Die kunnen dat alleen doen wanneer zij door zeer capabele specialisten zeer goed begeleid en uitgerust worden. Ook de omgeving van het kind en van zijn gezin dienen gezonder te worden.

De huidige visie van de overheid op de gezondheidszorg van mentale aandoeningen bij kinderen en de organisatie daarvan, verhinderden dat kinderen en hun ouders goed benaderd en behandeld worden.  Daardoor worden kinderen en hun ouders:

- niet beschermd tegen de risico’s die zij lopen door het overheidsbeleid (permanente stress op school, toenemende armoede en onzekerheid, sociale segregatie en uitsluiting) en

- verder gestigmatiseerd, daar kinderen uit lagere sociale klassen onevenredig vaak geplaatst worden bij instellingen en scholen met een zeer lage sociale status en slechte toekomstperspectieven.

De huidige professionals op het gebied van mentale gezondheidszorg stellen zich niet verantwoordelijk voor de resultaten van hun werk en spreken de overheid niet aan op de consequenties van haar beleid. De huidige professionals stellen ouders en kind verantwoordelijk voor de situatie en het mislukken van hun werk. Vervolgens werken zij mee aan het plaatsen van kinderen bij instellingen en scholen met een zeer lage sociale status en  waar kinderen geen toekomstperspectieven hebben.

30.906 Views

ODD. Bezorgde ouders

ODD. Bezorgde ouders

Goedemorgen meneer …

Heel erg bedankt.

B. laten accepteren om iets te moeten doen wat zijn ouders vragen, vindt hij vaak nog lastig. En vriendelijk reageren zonder boosheid of stem verheffing gaat ook veel beter. Vooral dat ....ja maar.....

Ik zal hem de twee documenten die u heeft meegestuurd zeker laten lezen. 

Dank u wel daarvoor. 

Op dit moment wordt B. elke donderdag, nu al twee keer, uit de klas gehaald voor een coachingsgesprek met de kind-ouderadviseur. Ze praat ongeveer 3 kwartier met hem over hoe het gaat, waar hij tegen aanloopt, wat hij moeilijk vindt en anders zou kunnen aanpakken.

… hebben wij als ouders samen met B. een intakegesprek bij … om te kijken of en hoe zij hem verder kunnen helpen. Mijn voorkeur gaat uit naar …

Met vriendelijke groet,

…

+++++++++++++++++++++++++++

Geachte mevrouw, geachte ouders,

Mijn dank voor uw e-mail.

Ik vrees het ergste voor uw kind als ik lees dat een “kind-ouderadviseur” is betrokken, een functionaris van de gemeente, die zich bezig houdt met de gezondheid van kinderen en adolescenten, zonder daar geschikt voor te zijn en dat moet doen vanuit de belangen, de richtlijnen en het beleid van zijn werkgever. De gemeente stuurt en organiseert de gezondheidzorg van uw kind (valt onder uw verantwoordelijkheid) en een soort reclasseringsambtenaar voert gesprekken en houdt een dossier over uw kind bij. Wat met die informatie wordt gedaan, kunt u niet controleren. Het kan tegen u en uw kind gebruikt worden, bijvoorbeeld bij meningsverschillen.

De informatie die ik las op de website van de hulpverleners waarop u een beroep hebt gedaan, leert mij, dat zij de traditionele jeugdzorgers of psychologen zijn, die zich richten op het kind.

De meeste gezondheidszorgers decontextualiseren de (gezondheids)problemen van het kind om zo geen problemen te krijgen met de school, andere instellingen, de overheid, maar ook met de ouders.

Zij gaan te werk vanuit onjuiste uitgangspunten (hoe de omgeving met het kind omgaat, is juist van doorslaggevende invloed op zijn gezondheid en herstel) en niet effectieve behandelmethoden. Het resulteert in de aanpak: Lukt de behandeling niet, dan is het de schuld van de patiënt zelf (het kind en zijn ouders). Hierdoor vrees ik voor de effectiviteit van de hulp en behandeling, en dus ook voor de ontwikkelingen op school.

Daar uw kind mogelijk niet toegelaten wordt op een goede school wegens zijn gezondheidsproblemen, aangezien te verwachten is dat zijn basisschool en de kind-ouderadviseur de VO-school hierover zullen informeren, wordt u gedwongen hem te plaatsen op een minder goede school.

Wanneer daar zich “gedragsproblemen” voordoen, zal de school uiteindelijk beslissen het kind naar een andere, eventueel “speciale” school te sturen. Dat zijn vaak scholen van twijfelachtige kwaliteit, die geen goede toekomst bieden aan het kind. Door deze teleurstelling is te verwachten, dat uw kind nog bozer en opstandiger wordt en zijn prestaties steeds lager zullen worden. Helaas werken de publieke voorzieningen, zoals de meeste scholen, voor de regering en de overheid en die hebben andere belangen en prioriteiten, dan de ouders.

Een alternatief kan zijn dat u uw kind zo snel mogelijk probeert te plaatsen op een privéschool. Deze scholen zijn meer geneigd kinderen binnen te houden, omdat ouders daarvoor betalen.

Mijn advies aan u is, dat u zich grondig verdiept in wat u zelf kunt doen met en voor uw kind om zijn gezondheidsproblemen (ODD) te verlichten en zelf specialisten zoekt die u kunt vertrouwen en het initiatief bij uzelf houdt.  

Wat de behandeling betreft, raad ik u aan de documenten die u toen van mij heeft gekregen goed door te nemen.

Kort gezegd, wat uw kind nodig heeft is dat zijn ouders:

1.een team vormen en elkaar actief steunen.

2.duidelijk aangeven wat zij van hem verwachten en waarom veranderingen in zijn denken en doen nodig zijn. Hij doet en zegt heel onverstandige dingen, ook al is hij een verstandig kind. Het overkomt hem en hij begrijpt (accepteert) dat helemaal niet. Het is dan zeer belangrijk dat hij leert om op een verstandige manier sturing aan zichzelf te geven. Als het niet goed gaat, maken zijn ouders hem hierop attent en helpen hem anders te doen.

3.streng en coherent zijn in hun eisen en sturing.

4.te werk gaan met veel geduld, vriendelijkheid, liefde en wijsheid. Ouders werken naar geleidelijke verbeteringen in een goede, liefdevolle verstandhouding.

5.in hun eigen gedrag, altijd laten zien wat zij van hem verwachten.

6.permanent met het hem bezig zijn en altijd beschikbaar.

7.hem inzicht geven in situaties en wijsheid bij brengen. Bijvoorbeeld: Anderen kunnen heel boos reageren op onverstandige dingen, die hij doet of zegt. Ga er niet op in. Zij weten niet dat je er zelf last van hebt.

8.heel lang vol houden (jaren). Vang zo goed mogelijk de onvriendelijkheid, de uitbarstingen en de agressiviteit op.

U kunt dat. Daar twijfel ik niet aan. Lukt dat u thuis, dan zal het buiten met uw kind snel beter gaan, ook in de toekomst.

30.847 Views

Dienen en beschermen

De overheid en de regering bestaan alleen om de samenleving en iedere burger afzonderlijk te dienen. Daarnaast om iedere burger afzonderlijk en alle burgers samen te beschermen en te verdedigen. Dienen en beschermen, in overeenstemming met de wensen van de burger, is waarvoor de overheid en de regering bestaan. Het mag dus niet gebeuren dat zij doen wat zij willen zonder de goedkeuring van de burgers of de burger negeren, schade toebrengen of geweld aandoen. Gebeurt dat wel, dan ontstaan veel spanningen in de samenleving en wordt het bestaansrecht van overheid en regering, welke dan ook, fundamenteel ondergraven.

Op veel beleidsterreinen, zoals gezondheid en onderwijs, democratie en rechtvaardigheid is duidelijk dat de regering en de overheid hun opdracht, dienen en beschermen, uit het oog zijn verloren. Er zijn ernstige tekorten op het gebied van verantwoorde en effectieve mentale gezondheidszorg voor iedereen, goed en gezond onderwijs voor allen, gelijke kansen voor iedere burger om het beleid te beïnvloeden en dezelfde mogelijkheden hebben om vrij een eigen leven op te bouwen. Ons eigen geheugen en het collectief geheugen (de geschiedenis) leren ons dat dat absoluut niet nieuw is.

Wanneer de burgers niet correct en niet goedwillend behandeld worden en als dat zich al lang en herhaaldelijk voordoet, is het risico groot dat veel burgers, hun gezin en hun kinderen benadeeld, beschadigd worden en daar ziek van worden. Letterlijk en figuurlijk. Het is dan ook te verwachten dat de burgers er genoeg van krijgen en steeds luider kenbaar zullen maken, dat de democratie en de macht van de burger, van alle burgers, versterkt moet worden, door de burgers zelf. Dat is dan wat leven en overleven zinvol maakt en ons en onze kinderen, minder ziek.

30.795 Views

Druk zijn en eenzaam

Wij hebben geen tijd, weinig geld en maken ons veel zorgen. Wij zijn vaak moe en voelen ons alleen. Wij maken geen tijd voor onze gedachten en gevoelens, maar wij betwijfelen ook sterk of wij er wel uit zouden komen.

Al zijn wij het niet eens met wat ons wordt aangedaan, met waarmee wij geconfronteerd worden, wij ondernemen niets. Wij weten ook niet wat wij zouden kunnen doen en hebben sterk het gevoel dat het snel eng en gevaarlijk zou kunnen worden, zouden wij iets ondernemen. 

Wij ondernemen dus niets.

Wij hebben niets in te brengen op onze school of universiteit, ook absoluut niets in te brengen op ons werk, in onze buurt, op de school van de kinderen, bij de gemeente, de overheid, de regering, etc. Alles is voorgekookt, alles is “fake” en je moet niet opvallen als jij en je kinderen willen overleven met niet al te veel pijn.

Veel moeten werken, ons eenzaam en onveilig voelen, wordt uiteindelijk ondragelijk, ook omdat wij onze kinderen niet kunnen beschermen. Misschien moeten wij toch met elkaar gaan praten, zonder iemand uit te sluiten, en samen betere alternatieven creëren.

30.753 Views