Voor ouders is het zeker niet minder pijnlijk
en kwetsend. Soms zien zij wat gaande is, vaak stellen zij het echter steeds
uit om iets te ondernemen en leven vervolgens permanent in angst. Niet zelden
zien zij het niet. Verbazingwekkend, ook niet als hun adolescente dochter zichzelf
al jaren kraswonden toebrengt. De afstand is te groot geworden, de binding is
verwaarloosd, zij leven naast elkaar.
Het duurt vaak enkele maanden om het
herstelproces op gang te brengen, tijd die trouwens heel goed gebruikt kan
worden om zelf te werken aan een vertrouwensrelatie met de adolescent.
Wij praten over vriendschap, wat haar bezig
houdt, over school en als het dan uiteindelijk toegegeven wordt, moeten wij
snel accepteren, dat het risico van onherstelbare daden niet acceptabel is. Wij
spreken met elkaar af, dat dit niet mag gebeuren.
Gaandeweg vertelt zij over haar vriend, zijn
somberheid en zijn ouders.
De psycholoog schrikt van wat hij hoort. Dit
is al jaren aan de gang, de binding met de ouders is ver te zoeken, er is veel woede,
teleurstelling en wanhoop. Er is veel te veel pijn. Het lijkt bijna onherstelbaar.
En toch praat zij daarover, voor de eerste keer, en dan komen ook de tranen. En
dat is goed. Er wordt verder over spijbelen en school gesproken. Daar moeten
wij ook aan werken.
Aan de ouders wordt in een zeer vroeg stadium
verteld: Ik heb uw hulp heel hard nodig om uw dochter te helpen. Zonder uw hulp
kan ik het niet. Ik vertel ook: “Depressief word je niet in je eentje. Beter
worden ook niet.”
