Een langdurig en bijna dagelijks patroon van prikkelbaar, uitdagend en agressief gedrag, doelloos gedrag (rond hangen, niets doen op school en thuis) en depressieve stemming (eet- en slaapproblemen, weinig energie, gering gevoel van eigenwaarde, gevoelens van hopeloosheid), zijn samen of alleen een ernstige bedreiging voor kind en adolescent en zijn omgeving, en vereisen spoedinterventie. Er is een patroon van zich vaak herhalende crisissituaties, waarvoor acute en intensieve hulp nodig is om de ernstige gezondheidsbedreigingen te stabiliseren en agressie te verhinderen.
Een voorbeeld hiervan zijn kinderen of
adolescenten, die vaak (bijna grensloze) agressieve uitbarstingen hebben of
niets doen, niet meer communiceren, rond hangen, een ontregeld dagritme hebben
en amper thuis zijn, en dan meestal in hun kamer.
Een spoedeisende interventie gaat uit van symptomen of klinische
problemen, die snel gestabiliseerd en teruggedrongen moeten worden. Een
uitgebreide anamnese, diagnostiek en rapportage kan later plaats vinden als
stabilisatie van de crisissituatie gaande is.
Opvang, stabilisatie en behandeling in een crisissituatie richten
zich op:
1.
drastisch verminderen van de toxische stress in de sociale omgeving
van kind en adolescent,
2.
stabilisatie van de achteruitgang
in vertrouwen (plezier beleven, zich veilig en geliefd voelen, empathie en
zinvol bestaan),
3.
terugdringen van risicovol
gedrag.
Spoedeisende interventie in crisissituaties kan in een ambulante
setting gedaan worden, wetend dat een enorm beroep gedaan wordt op ouders:
1.
beschikbaarheid,
2.
moed,
3.
onbegrensde, onvoorwaardelijke liefde en
4.
incasseringsvermogen van ouders.
De gezondheid van kind of adolescent en het slagen van de
crisisinterventie zijn grotendeels afhankelijk van de ouders. Voor de behandelend
psycholoog betekent dat zeer intensieve, beschermende en sterk empathische
ondersteuning van ouders. Wanneer ouders niet (meer) in staat zijn om het kind
of de adolescent te behandelen in de crisissituatie, is een bijna uitzichtloze
situatie ontstaan, onafhankelijk van de setting waarin behandeling plaatsvindt.
Na opvang, stabilisatie en eerste behandeling van een kind of
adolescent in een crisissituatie, kan alle aandacht gericht worden op het
diagnostisch proces en het verder behandelen van de psychische stoornis(sen).
Vaak wordt hieraan weinig aandacht gegeven of is die aandacht van korte duur.
Immers, de crisis is veel minder ernstig geworden of opgelost. Het probleem is
wel, dat de gezondheidsaandoeningen (de psychische stoornissen), die ter
grondslag liggen aan de crisis, maar ook aan de pathologische transformaties in
het voelen, denken en doen van kind of adolescent, nog niet behandeld zijn.
5552 Views
