De overheid onderhoudt een soort heimelijk relatie met de geprivatiseerde dienstverlenende sector, in het bijzonder bij gezondheidzorg, onderwijs en jeugdzorg.
De overheid garandeert de toegelaten organisaties exclusiviteit op de markt (er is geen markt) en financiering. Maar formeel draagt de overheid geen verantwoordelijkheid voor deze organisaties. Die hebben hun eigen bestuur. Deze constructie houdt in, dat er op de (vroeg, publieke) dienstverlenende sector geen democratische controle wordt uitgeoefend door de burger. Die staat er buiten en kijkt toe, als hij zijn belastinggeld aan de overheid afdraagt, die het vervolgens naar de dienstensector overhevelt. Bij deze organisaties dragen de zittende bestuurders nieuwe bestuurders voor, zonder enige democratische controle (door de burger). Daaronder bevinden zich dan ook veel politici, gewezen kabinetsleden en mensen die heel dicht bij de een of andere politiek partij staan. Uiteraard, de enorme winsten, die deze organisaties maken (miljarden) houden zij voor zichzelf, dat wil zeggen, geven zij aan de aandeelhouders van de verzekeringsmaatschappijen en banken (betrokken bij de gezondheidszorg) en aan de honderden managers en bestuurders, die enorm hoge salarissen verdienen en fantastische secondaire arbeidsvoorwaarden hebben.
De regeringen ontdoen zich van de inhoudelijk verantwoordelijkheid voor de dienstensector (al wil de burger dat niet), komen hun verantwoordelijkheid na door een besloten privé dienstensector te creëren met miljarden belastinggeld en zorgen er voor dat politici ook prima betaalde bestuurders kunnen zijn. De burger staat er buiten en kijkt toe.
De besturen en directies van deze honderden organisaties, met vele duizenden medewerkers, zijn landelijk georganiseerd en vormen zeer machtige en invloedrijke overkoepelende organisaties. Zij lobbyen intensief bij de media, de universiteiten en de politieke partijen en staan buiten enige democratische controle.
Bij jeugdzorg wordt de rechterlijke macht intensief betrokken. De rechters, die niet bij ‘het volk’ wonen of daar grootgebracht zijn, worden door de regeringen (lees, politieke partijen) gekozen en benoemd voor het leven. De burger staat ook hier volledig buiten spel.
Door privatisering, uitgevoerde door de politieke partijen en overheid, is de burger het recht ontnomen democratische controle uit te oefenen op de (geprivatiseerde) dienstverlenende organisaties zoals het hele onderwijs, gezondheidzorg en jeugdzorg.
In de machtige kringen zorgen de welgestelde en invloedrijke burgers erg goed
voor zichzelf.
