Net een intelligentieonderzoek gedaan bij een
jongen van 17, op zijn eigen verzoek, om te kijken, volgens zijn zeggen, of hij
daar iets aan heeft. Een IQ van 135
is erg uitzonderlijk, maar dat was bij hem te verwachten.
“Ja, ik
wist het. Ik wist ook dat het niet het probleem was. Ja…”
Hier is het onderzoeksrapport.
“Nee,
dank u. Houdt het maar bij u. Wat moet ik er mee doen?”
Hij wil wel hulp en behandeld worden, maar
helaas doet hij dat niet. Zijn leven is pijn en woede.
Intelligentie onderzoek, of beter gezegd, het
afnemen van intelligentietest, alsof je intelligentie aan het toetsen bent, wordt
zo goed als altijd gedaan op verzoek van scholen en afgenomen door medewerkers
van organisaties die voor die scholen werken. Zij hebben die scores nodig voor
hun procedures, om kinderen te verwijzen naar het speciaal onderwijs, naar een
lager onderwijsniveau of naar een of andere voorziening. Die mensen gaan er nog
steeds vanuit, dat een lage score op een intelligentietest op zichzelf staat en
voor het leven is. Dat intelligentie een ontwikkelingsproces is, wil men nog niet
accepteren.
Bij de afname van deze intelligentietesten
komen zeer vaak lage scores naar voren , daar is men naar op zoek om de
procedure voort te zetten. Er zijn ook grote verschillen tussen scores. Men
weet niet wat die scores betekenen, wat de consequenties er van zijn en wat er
aan gedaan kan worden, maar men gebruikt ze om allerlei onzin en negatieve hypotheses
en verklaringen te geven. Er wordt ook niets aan gedaan om de scores of prestaties
te veranderen. Van deze onwetenschappelijke en asociale praktijken hebben
ouders geen vermoeden. Het zelfvertrouwen van hun kind, dat al niet erg hoog was,
wordt hierna dramatisch lager. Hoe gaat hij verder door het leven?
