Programma:
Forced
Permanent Separation
Het kind wordt
onderworpen aan een intensief en zeer agressief programma van deprivatie en
onteigening (Forced Permanent Separation/
Forced Adoption), waarin het gedwongen wordt afstand te nemen van zijn
gezin en persoonlijke geschiedenis.
Zie ook schema’s A en B
Het programma steunt op
3 pijlers:
1.
Isoleren De
contacten tussen kind en ouders zo veel mogelijk beperken
en bemoeilijken. De
frequentie van bezoek laag houden, de
bezoeken storen, geen
belafspraken, etc. Ouders mogen niet
meedoen of aanwezig
zijn bij activiteiten van het kind, zoals een
schoolfeest, artsbezoek,
afzwemmen, etc.
Informatiestop. Uitwisseling
van informatie tussen kind en ouders
verbieden dan wel bemoeilijken, in het
bijzonder over onderwerpen als familie, emoties, meningen, pleegouders, wat
ouders doen om uithuisplaatsing terug te draaien, etc. Indien dat wel gebeurt,
wordt bezoek onmiddellijk gestopt als “belastend” voor het kind.
Geen informatie aan ouders geven over de
gezondheid van het kind, activiteiten, school, verjaardagdagen, kerst, weekend,
vrinden, etc.
2.
Disciplineren Regels
en afspraken eenzijdig vaststellen die het kind moet
nakomen.
Het
permanent over regels en afspraken hebben.
Het
kind dwingen de regels en afspraken na te komen.
3.
Conditioneren Het kind laten merken dat anderen dan
zijn ouders het voor het
zeggen
hebben en de beslissingen nemen.
Zich negatief uiten
over de ouders van het kind, ook in de
aanwezigheid van het
kind
Straffen wanneer het
kind toenadering zoekt tot zijn ouders of de
wens uit om bij hen te
zijn.
Positief en permissief
opstellen tegenover pleegouders, ook in de
aanwezigheid van het
kind.
Belonen van passieve en
afstandelijke houding van het kind
tegenover zijn ouders.
De verwoestende
emotionele effecten voor het kind van dat programma zijn ook goed bekend. Zie:
“Reactions to the five stages of grief.”
Het kind dient zich
eigen te maken dat zijn ouders niet deugen of niet geschikt zijn en dat hij
afstand van hun moet nemen.
Het kind dient tevens
te wennen (zich te hechten) aan het feit, dat hij met onbekenden verder moet
leven. Zijn geschiedenis wordt herschreven en begint eigenlijk na de
uithuisplaatsing.
Dat is een van de meeste
traumatische belevingen die een jong kind kan meemaken. De manier waarop dat
plaats vindt is zeker niet minder traumatisch.
© Child Support
