-O, neem mij niet kwalijk, wij hebben een probleem. Het is mij ontgaan dat
u in Zaandam woont.
Ja, mijn zuster heeft u ons geadviseerd en ik wil dat mijn kind van u hulp
krijgt.
-O, neem mij niet kwalijk, wij hebben een probleem. Het is mij ontgaan dat
u in Rotterdam woont.
Ja, ik heb van u gehoord van een vriendin. Ik wil dat mijn kind van u hulp
krijgt.
-U woont in
Utrecht? Neem mij niet kwalijk, maar als ik u en uw kind help, word ik niet
betaald.
Maar u bent de enige kinder- en jeugdpsycholoog en tegelijkertijd onderwijsspecialist.
En, na veel zoeken op het internet, wat u schrijft over
intelligentieontwikkeling en IQ’s komt op mij koosjer over.
HET PROBLEEM
Voor 2015
konden ouders nog kiezen waar en bij wie zij “curatieve geestelijke
volksgezondheidszorg” konden vragen wanneer hun kind blijvende emotionele
problemen vertoonde thuis en/of op school. Sommigen proberen echt te zoeken
naar de beste hulp, de meesten melden zich bij de organisatie waar de school of
de huisarts hun naar toe verwijst.
In 2015
hebben zorgverzekeraars en de regering besloten de “curatieve geestelijke
volksgezondheidszorg” (GGZ) voor kinderen naar de gemeenten over te brengen.
Voor volwassenen blijft alles hetzelfde.
Sinds 2015
zijn het dus de gemeenten, die het voor het zeggen hebben als het gaat om de
psychische gezondheidshulp voor kinderen. Zij maken het gezondheidsbeleid en
zij contracteren organisaties en gezondheidsprofessionals. Die moeten een
werkadres hebben in de desbetreffende gemeente, anders worden hun diensten niet
vergoed.
Voor
kinderen en ouders is dat alleen maar slecht. Ouders worden sterk beperkt
in hun keuzemogelijkheden, de concurrentie wordt nog sterker ingedamd en iedereen
is afhankelijk van de gemeente.
Daarnaast gaan
de medewerkers van de gemeente uit het Ouder- en Kindteam mee
naar de psycholoog, blijven soms in de spreekkamer, doen ook mee aan de
gesprekken tussen ouders en school en hebben inzage in documenten. Zij
houden ook een eigen dossier bij.
De
behandelkamer hoort een veilige plaats te zijn, maar dreigt dat niet langer te
zijn.
Het
alternatief is een verwijsbrief van de huisarts, maar de psycholoog of
psychiater moet een werkadres hebben in de gemeente als hij betaald wil worden
voor zijn werk. De sociale mobiliteit wordt verder ingeperkt, kind en
ouders worden gedwongen om in hun gemeente te blijven.
In de grote
gemeenten, zoals Amsterdam, wil men er voor zorgen, dat kinderen en ouders niet
uit hun buurt komen, door hen alleen gebruik te laten mogen maken van
buurtvoorzieningen.
Zij noemen dat: “dichtbij huis de hulp te krijgen die
zij nodig hebben”
(e-mail van de Gemeente Amsterdam
d.d. 5 juli 2017). Feitelijk
belemmert dat beleid de culturele en sociale mobiliteit en versterkt het
gettovorming.
Als U van buiten Amsterdam komt voor gezondheidshulp voor uw kind, is dat uw
goed recht, maar het gemeentelijk beleid bepaalt dat u daar dan zelf voor moet
betalen.
Helaas voor de burger, creëert de overheid er een probleem bij.
