Kinderen zouden niet door jeugdzorg, of door wie
dan ook, weggehaald mogen worden bij hun ouders. Er ontstaan dan ouders zonder
kinderen en kinderen zonder ouders.
Er komen dan vaak veel meer en veel ernstigere
problemen bij dan er opgelost worden.
Ouders waarvan kinderen uit huis zijn
weggehaald zijn 24 uur per dag, maanden, jaren lang heel verdrietig en
wanhopig. Het eerste waaraan zij denken bij het wakker worden en het laatste bij
het (moeizaam) in slaap vallen, is hoe het zou gaan met hun kind, dat zij vaak niet meer dan een paar uur per maand mogen
zien of spreken. Door de verschrikkelijke stress die ouders beleven,
ontwikkelen zij vaak wanhopige en suïcidale gedachten. Kinderen die uit huis
zijn weggehaald beleven een ernstig trauma en in pleegzorg kennen zij voortaan vaak
alleen nog maar zorgen en verdriet. Het risico dat hun gezondheid voor de rest
van hun leven ernstig wordt beschadigd, is heel groot. Vanuit
de wetenschappelijke wereld is hierover geen twijfel.
Kinderen en ouders zouden bij
elkaar moeten blijven. Kinderen worden dan effectief beschermd en gezinnen
adequaat geholpen. Dit geheel kan effectief gebeuren. Kan Jeugdzorg dat niet
bewerkstelligen, dan moeten anderen dat overnemen. Gezinnen en kinderen mogen
niet de dupe worden van een zeer verouderd systeem en een totaal achterhaalde aanpak.
