Ik en mijn kind van 8
jaar zijn enkele maanden geleden dakloos geworden. Ik werk, maar ik kan geen
veertienhonderd euro betalen voor een woning. Waar ik ook allemaal aanklop voor
hulp, er zijn heel lange wachtlijsten en zij kunnen eigenlijk niets voor ons doen.
Wij leven een paar weken bij familie en dan bij vrienden, dan bij kennissen.
Dat is geen leven. De school van mijn kind heeft een zorgmelding gedaan en
jeugdbescherming heeft mij voor de keuze geplaatst: of ik vind een woning of
zij halen mijn kind bij mij weg en plaatsen haar bij een of andere instelling
of bij onbekende mensen. Dat vind ik bizar. Waarom helpen zij ons niet aan een
woning? Dat kunnen zij niet, dat doen zij niet, zeggen zij.
Andere organisaties
hebben wel een plekje voor mijn kind, maar niet voor kind en moeder!
Zij willen mijn kind,
maar dat zullen zij nooit krijgen. Ik leef voor haar, ik werk voor haar. Ik
geef mijn kind niet aan vreemden, omdat de overheid dat wil.
Kind en moeder worden hier ziek van.
