THEMA
CONCLUSIES
Bij conflicten tussen
ouders (meestal alleenstaande moeders) en jeugdzorg, gaat het nooit om feitelijk bewezen mishandeling of
verwaarlozing van een kind, maar om meningsverschillen
over wat een verantwoorde opvoeding
is, wat gezonde kinderen en volwassenen zouden moeten zijn en om hoe een gezonde
samenleving zich hierin zou kunnen
opstellen. Daar dat heel vaag is en er
dus ook geen rechtelijke uitspraak ligt over het wel of niet feitelijk mishandelen
van een kind, leidt een conflict tussen ouders (meestal een alleenstaande
moeder) en jeugdzorg (Justitie) tot onvoorstelbaar
machtsmisbruik en manipulatie van informatie, bewust bedoeld om uitspraken
van de kinderrechter te beïnvloeden in
het nadeel van kind en moeder. De kinderrechter verklaart zich niet bezig
te houden met waarheidsbevindingen, waardoor deze zich dus wel bezig houdt met schijninformatie van allerlei
instanties en organisaties en het controleren van procedures, regels en afspraken.
In zijn werking volgt de rechtbank (Justitie) de opvattingen en handelwijze van
jeugdzorg (ook Justitie), over wat in
hun opvatting een gezonde opvoeding en samenleving zouden moeten zijn. De
hierbij betrokken organisaties zijn opdrachtnemers.
Doen alsof jeugdzorg,
kinderbescherming en Justitie niet een en dezelfde
zijn, is een uiterst slechte zaak. Jeugdbescherming, als onderdeel van Justitie,
zou zich uitsluitend bezig moeten houden met het aantonen voor de rechtbank, dat er sprake is van kindermishandeling, een strafbaar delict. Alleen wanneer dat door de rechtbank erkend zou worden,
zouden straf en andere maatregelen getroffen moeten worden, tegen ouders, maar
ook tegen anderen, zoals Justitie zelf, scholen, instellingen, media, bedrijven,
etc. Dat gebeurt namelijk nooit.
Bij een gerechtelijke
uitspraak over kindermishandeling door ouders zouden strafmaatregelen moeten volgen,
maar ouders zouden ook toegang moeten krijgen
tot de hulp die zij wensen en nodig hebben om hun ouderlijke taak weer op
een gezonde manier te kunnen uitvoeren.
