In het onderwijs moeten ieder jaar duizenden kinderen een psychologisch onderzoek ondergaan, dat uitsluitend
uitgevoerd wordt door organisaties die dit doen zoals gemeenten en
schoolbesturen dat willen. Een Intelligentie onderzoek moet er altijd deel van uit
maken. Een diagnostisch onderzoek, naar
mogelijke psychische (emotionele) problemen, mag absoluut niet. Deze opdrachten
genereren een omzet van vele miljoenen euro’s.
In de onderzoeksverslagen worden altijd uitspraken gedaan
over de “capaciteiten” en de “leermogelijkheden” van kinderen, op
basis van IQ-scores! Lage scores op
een intelligentietest worden de verklaring voor lage prestaties van het kind op
school. Dat het om dezelfde informatie
gaat, dat wil zeggen een meting van verworven kennis en vaardigheden, wordt
over het hoofd gezien.
Per “decreet” is een IQ-score van een kind, lager
dan 90 al laag genoeg. Wetenschappelijk gezien is dat pure onzin. Een IQ-score
bij een kind, lager dan 70 kan (afhankelijk van de oorzaken daarvan) wel een
serieus probleem zijn.
Een ander gegeven waar velen niets mee kunnen en niet van
willen horen, is dat het niveau en de kwaliteit van kennis en vaardigheden door
een kind verworven (de ontwikkeling van het kind), afhankelijk is van de sociaal-economische status (SES) van
zijn gezin.
Sommige kinderen kunnen zich zeer goed ontwikkelen, veel
anderen krijgen die gelegenheid niet, nog anderen ondervinden sociale en
emotionele stress, die hun
ontwikkeling (en deelname aan het onderwijs) belemmert of zelfs ernstig verstoort.
Ook bij universiteiten (opleidingsinstituten) dringt dit nog steeds niet door.
Met andere woorden, psychologische onderzoeken in het
onderwijs moeten bevestigen dat het kind onderpresteert, omdat het “beperkte capaciteiten heeft”, “het (gewoon) onderwijs
niet aan kan” en dus “overvraagd wordt.” Daar het waarom van de lage schoolprestaties, maar tevens ook van belemmerende
emoties, gedachten en gedrag gevonden is (lage IQ-scores), kan men overgaan tot
advisering.
Wij moeten het kind “niet overvragen,” “niet te hoge eisen
stellen,” of “te hoge verwachtingen hebben”, anders “wordt het kind ongelukkig.”
Het staatsbeleid in deze, en dus ook de adviezen van de
organisaties die onderzoeken uitvoeren, “met voor het oog het welzijn van het
kind”, is het verlagen van de
verwachtingen en van het onderwijsaanbod: “Passend
Onderwijs.”
Bij supervisie stellen wij
dat ter discussie met behulp van een lijst van goede en snel leesbare wetenschappelijke onderzoeken.
LEESSUGGESTIES Supervisie
K. & J. :
3974 Views
