Mevrouw vroeg hulp voor haar kinderen: diagnostisch
onderzoek en begeleiding of behandeling. Aanleiding was, dat de kinderen al
maanden thuis zaten, omdat geen enkele school hen wilde toelaten. Uit het onderzoek van de kinderen kwam geen
ernstige psychische problematiek naar voren.
Mevrouw is een sterke, trotse persoonlijkheid
met een Afrikaanse achtergrond. Een alleenstaande moeder, die goed onderwijs
voor haar kinderen zocht en van alles voor haar kinderen onderneemt. Zwemmen en
voetballen voor de kinderen. Zelf zocht zij actief naar werk.
Wanneer mevrouw zich onheus voelde
behandeld, dan legde zij zich daar niet altijd bij neer. Als zij vond, dat de
belangen van haar kinderen geschaad werden, dan kwam zij met alternatieven.
De kinderen hadden een school nodig die
hun zou kunnen helpen hun achterstand van een jaar in te halen. Dat was
mogelijk, als zij en moeder daarnaast ook een stuk begeleiding zouden krijgen. Dat
pakte echter anders uit.
Maanden
later vroeg moeder om een second opinion over onderzoeksrapporten, opgesteld
door een van de grootste zorgorganisatie in het land.
Voorafgaande:
1. In september 2010 bleek, dat mevrouw een bijdrage voor de school
van haar kinderen niet kon betalen. Er ontstond een conflict en op een bepaald
moment schakelde school de politie in en deed een zorgmelding. School signaleerde
dan problemen bij de kinderen en mevrouw wilde hierover met school praten. Dat
lukte niet en mevrouw voelde zich niet respectvol behandeld. Mevrouw kon haar
verhaal niet kwijt en kreeg een schoolverbod. Haar kinderen mochten ook niet meer
in hun eigen klas onderwijs volgen en werden een paar keer geschorst.
2. De kinderen werden in november 2012 van school verwijderd.
3. School vond, dat de kinderen naar het speciaal onderwijs moesten.
Mevrouw wilde dat niet. Het was niet duidelijk wat het probleem was met de
kinderen, er was geen hulpaanbod van de school of een psychologisch onderzoek
van de kinderen.
4. Mevrouw zocht een advocaat, zonder succes. Advocaten vinden
het zeer frustrerend, dat de rechtbank alleen bij hoge uitzondering de school
in het ongelijk stelt.
5. Mevrouw zocht naar een school voor haar kinderen, maar zij
werden nergens toegelaten.
6. De kinderrechter nam het advies van jeugdzorg en de leerplichtambtenaar
over en dwong mevrouw in te stemmen met het voor 3 maanden plaatsen van haar
kinderen in een speciale voorziening voor kinderen met zeer ernstige psychische
problematiek, ter observatie en diagnostiek. Mevrouw vond
dat in het rapport veel onwaarheden stonden, maar de kinderrechter doet niet
aan waarheidsvinding en als het gaat om een rapport van een gecontracteerde
zorgorganisatie en om wat een moeder zegt, is de keuze daartussen snel gemaakt.
7. De kinderrechter deed niets met een onafhankelijk diagnostisch
rapport betreffende de kinderen, opgesteld op initiatief van moeder.
8. De kinderen voelden zich niet veilig en niet gestimuleerd op
de school waar zij onder dwang moesten zijn. Zij beschreven angstaanjagende
gedragsproblematiek bij andere kinderen. De leerachterstand van de kinderen nam
sterk toe.
9. Na die 3 maanden adviseerde de instelling waar de kinderen
naar school gingen, plaatsing in het speciaal onderwijs. Mevrouw was het hier niet
mee eens. Bij de onderzoeksbespreking waren 10 functionarissen aanwezig en de
alleenstaande moeder.
10. Mevrouw werd beschuldigd van het uitschelden op straat van
een medewerker van jeugdzorg die bij haar langs kwam. Een paar dagen later kwam
de politie aan huis en nam de kinderen mee. Jeugdzorg vond dat mevrouw een acute,
ernstige bedreiging was voor haar kinderen.
11. Over de onderzoeksrapporten van de zeer grote
zorginstelling vroeg mevrouw een second opinion. Hierin werd geconcludeerd dat
op basis van de beschikbaar gestelde schriftelijke informatie het onderzoek en
de diagnose niet voldeden aan de richtlijnen van de DSM IV.
12.De kinderrechter volgde de adviezen van jeugdzorg, die de
adviezen overnam van de zeer grote zorginstelling. Tegen haar wil en die van
haar kinderen, moest mevrouw doen wat haar gezegd werd, anders werden de
kinderen uit huis geplaatst.
“Zalig is het dagelijks sterven door verzaking van
eigen wil”
Mevrouw gaf
aan dat niemand naar haar luisterde en niemand bereid was haar te helpen. Zij
kreeg ook niet de hulp die zij graag wilde voor haar kinderen en zichzelf. Mevrouw
gaf aan, dat zij niet wilde dat haar kinderen en zijzelf geïnstitutionaliseerd en
verzorgd werden, maar Ieder verzet leidde tot zware tegen maatregelen. Verzet lijkt
ook gezien te worden als een bewijs van onvermogen om goed voor haar kinderen
te kunnen zorgen.
De kinderen
en mevrouw zelf worden al jaren geconfronteerd met heel vernederende,
traumatiserende en agressieve situaties die hun gezondheid sterk bedreigen. Moeder en kinderen leven permanent in een
toxische sociale omgeving, beladen met stress.
De kinderen
hebben nu al meer dan twee jaar basisonderwijs moeten missen, waardoor mag
worden verwacht, dat zij niet toegelaten zullen worden tot goed vervolg onderwijs.
Uit
wetenschappelijk onderzoek is bekend dat jongeren die, zoals deze kinderen, jaren
lang gehinderd waren goed onderwijs te volgen en in een sociaal toxische
omgeving gedwongen werden te leven, grote risico’s lopen ernstige problematiek
te ontwikkelen: geen diploma, drugs en alcohol misbruik, politiecontacten, moeilijke
relaties, geen bijdrage aan de samenleving, sterk beroep doen op voorzieningen
uit de samenleving, slechte gezondheid, vroeg sterven.
Na bijna drie
jaar, de helft daarvan onder toezicht van zorginstellingen, moet mevrouw nu instemmen
met een intelligentie onderzoek bij haar en haar kinderen. Daarnaast moeten zij
10 weken doorbrengen in een observatie verblijfhuis waar zij naar toe moeten
verhuizen.
“Hoe armer u bent, hoe hoger de kans dat u en uw
kinderen laag scoren.”
Moeder en
kinderen, zonder rust, respect of hulp, zijn een donkere toekomst tegemoet.
2357 views
