Vaak hebben jonge mensen heel veel meegemaakt
gedurende hun (korte) leven. Het ging niet goed met hun ouders, niet met
moeder, niet met vader, niet met vrienden en school. Hulp was niet goed en hielp
niet.
Opgroeien onder veel
stress is niet gezond,
onze ontwikkeling wordt verziekt, het maakt ons ziek.
Er zijn perioden waarin het redelijk goed gaat,
en langere perioden waarin het helemaal niet gaat. En dat herhaalt zich steeds,
al 5 of 10 jaar en je bent nog geen twintig.
Er is veel woede, teleurstelling en verdriet in je, heel veel zelfs en je raakt
het maar niet kwijt. Vaak neemt het bezit van je. Het overkomt je en dan gebeuren er heel nare dingen. Blowen,
veel blowen, helpt om even te overleven, maar je komt altijd jezelf weer tegen.
Je lichaam is
permanent gespannen,
heel gespannen. Je hersenen staan
permanent onder hoge stress, met snel opeenvolgende gedachten, beelden en
gevoelens, meestal onprettig, soms angstaanjagend. Je wordt geleefd door je
boosheid, angst en verdriet. Het is heel
intens en toch voel je je leeg. Je zoekt een uitweg door een plaats te
geven aan wat je allemaal is overkomen en wat je allemaal hebt gedaan, maar je
komt er niet uit. Misschien moet je het niet zo aanpakken. Misschien moet je
het verleden laten rusten, ergens in een hoek zetten, ergens parkeren. Niet proberen
je pijn te verwerken en je gedachten te ordenen. Je blijft er aan vast kleven. Misschien
is het beter om je los te maken van het verleden, van de blokken beton die je niet
laten leven.
Je moet gaan leven, jezelf creëren, doen
alsof je een kind hebt voor wie je moet gaan zorgen, en dat ben je je zelf.
Maak van jezelf wat je wilt, ga leven, ga
jezelf opbouwen, jezelf maken zoals je wilt zijn. Kijk rond, kijk naar wat
voor je staat, ontdek en geniet van wat
je ziet en voelt, ontwikkel je dankbaarheid, ga glimlachen, proef wat je eet,
ga doen wat je denkt dat belangrijk en leuk is voor de persoon die je wilt
groot brengen (het kind in je, waarvoor je verantwoordelijk bent). Maak je vrij van het verleden, laat dat
voorlopig vallen en richt je op het heden. Begin
opnieuw.
Dat gaat niet zo maar. Je moet jezelf iedere
keer dwingen, 24 uur per dag, maanden, jaren lang, je richten op het kind in je groot brengen, het vraagt
een discipline te vergelijken met het voorbereiden op het meedoen aan de Olympische
Spelen. Maar je kunt het, zelf aan je leven gaan bouwen en niet toelaten dat
het verleden je overmeestert.
Je hebt kracht nodig om dat te doen. Nu word
je versleten door de enorme spanning in je lichaam en door de enorme stress in
je hersenen. Je moet je ontspannen en ontstressen, anders kun je niet gaan
opbouwen. Het is dus noodzakelijk je lichaam
te ontspannen en je hersenen tot rust brengen. Dat kan je doen met yoga, mindfulness,
meditatie, lezen, in jezelf investeren. Maak
vrienden. Je breng jezelf tot rust en bouwt aan kracht en plezier beleven.
Dat is de kracht die je nodig hebt (rust en fun) om jezelf te creëren. Tevens
moet je heel veel liefde in jezelf
ontwikkelen, voor alles, en er voor zorgen dat die blijft groeien, en hard
aan het oefenen gaan met aardig doen.
Altijd.
Opnieuw beginnen,
blij en trots.
Dat wordt een boeiend avontuur. Wij
hebben elkaar nodig. Ook jij bent nodig.
Misschien vind je iemand die je helpt dingen op
een rij te zetten als het even weer niet zo goed gaat. Dat zou helpen om de
draad weer op te pakken.
Later misschien kom je stukjes van je
verleden tegen en kun je die afhandelen (of niet), en bij A of B je excuses aanbieden.
Maar de tijd vervaagt alles.
Nee, niet je best doen. Het kind in je heeft
daar niet veel aan. Doe het.