Inspirerende films om
deze zomer naar te kijken.
Het dagboek van een psycholoog is bedoeld om zichtbaarheid te geven aan het werk van een psycholoog, inzicht te geven in wat de problemen zijn waarmee kinderen, jongeren en ouders geconfronteerd worden en hoe geprobeerd wordt te helpen.
Totaal aantal pageviews
vrijdag 20 juli 2018
maandag 9 juli 2018
Alleen met velen
Wanneer een moeder
geconfronteerd wordt met overheidsdiensten, zoals de Kinderbescherming of
Jeugdzorg , die zonder goede reden haar kinderen uithuis plaatsen, is de vrouw
emotioneel volkomen hulpeloos. Het is alsof de vloer onder haar voeten is weggehaald.
Ze is verdwaald tussen pijn en wanhoop,
zij voelt dat ze de controle over haar leven verloren heeft. Ze voelt de
leegte, de angst en de stress. Er ontstaan twijfels over de reden waarom dit
haar is overkomen. Ze heeft zo veel vragen. Waar is mijn kind? Wat gaat er gebeuren?
Het is moeilijk te
verwoorden wat haar overkomt en wat zij voelt. Het is zo intens, zo gewelddadig
en verwoestend. Ze heeft het gevoel alleen op de wereld te zijn.
Zij krijgt het gevoel
dat niemand begrijpt hoe zij lijdt, dat niemand ware empathie toont voor haar en voor wat haar overkomt.
In werkelijkheid tonen
de mensen die haar kennen of naar haar luisteren alleen medelijden en sommige daarvan
weten niet meer wat zij moeten denken. Er ontstaan twijfels over wat ze
vertelt, over wat er met haar is gebeurd.
Wat te doen? Familie en
vrienden vermijden haar. Sommigen omdat ze er niet in geloven, anderen omdat ze
zo'n verdriet niet kunnen aanzien, weer anderen omdat ze geen moeilijkheden
willen.
En de moeilijkheden
kunnen op vele manieren voorkomen: van plotseling een diep verdrietige moeder aan
de deur hebben, die niet weet waar haar kind is, op zoek naar hulp en aandacht,
tot moeilijkheden die kunnen voortvloeien uit het geven van hulp.
Maar bestaat er geen instantie
of steungroep om deze moeders te helpen?
Nee. Het politieke en
sociale systeem creëert steungroepen voor allerlei problemen, die de
maatschappij erkent, maar niet voor dit.
Er zijn groepen voor de
meest uiteenlopende problemen, maar er zijn geen steungroepen voor moeders,
vaders en grootouders bij wie overheidsinstanties hun kinderen op een wrede
wijze hebben weggehaald.
En het is normaal dat
dit zo is. Anders zouden ze erkennen dat hun geïnstitutionaliseerde praktijken
problemen veroorzaken.
Maar het zijn geen
gevallen van misbruik of verwaarlozing, wel gevallen van sociale vooroordelen,
wraak van ex-echtgenoten, familieleden, buren of anderen, die met een eenvoudig telefoontje naar
de kinderbescherming of Jeugdzorg een gewelddadig proces in gang kunnen zetten.
Men kan zelfs 'gesignaleerd'
worden door de school, omdat de ouder lastig of kritisch is en de leerkracht er
genoeg van heeft, of omdat het kind vaak te laat op school komt, of omdat de
ouder niet mee werkt aan een verwijzing van het kind naar het sbo.
Psychologische
ondersteuning gericht op de problemen, die deze situaties veroorzaken, is er
niet. Juridische ondersteuning bestaat bijna niet. Dit komt omdat elke
psycholoog of advocaat die ermee instemt om deze moeders, vaders of grootouders
officieel bij te staan, een reëel gevaar loopt lastig gevallen te worden door
medewerkers van die overheidsinstellingen in de vorm van klachten indienen over
hun werk. Technieken om te voorkomen dat ze deze moeders ondersteunen.
Geconfronteerd met al
deze moeilijkheden, is het gevoel van hulpeloosheid en eenzaamheid van deze
moeders een realiteit.
Het creëren van een
georganiseerde groep moeders die in vergelijkbare situaties verkeren, is belangrijk .Voornamelijk omdat ze moeten
ontdekken dat ze eigenlijk niet alleen op de wereld zijn met hun probleem, verdriet
en worsteling. Zo’n groep dient om zich getroost, vergezeld, gehoord en
begrepen te voelen en ook om een plek te hebben waar hun verdriet verwoord kan
worden, omdat iedereen, helaas, hetzelfde meemaakt en daardoor elkaar begrijpt.
Je kunt je daar gesteund voelen.
Ouders
alleen samen
Alleen op deze manier
zullen zij in staat zijn om elkaar te helpen. Alleen op deze manier zullen zij
hun krachten kunnen bundelen om gezamenlijk te vechten om hun kinderen terug te
krijgen, om de bedreigingen het hoofd te bieden, om echt juridisch advies en
psychologische ondersteuning te krijgen.
Zichzelf organiseren is
belangrijk, zodat deze moeders met andere ogen bezien worden en vooral om naar
internationale organisaties te kunnen gaan voor aanklachten en hulp.
©MJ
24.476 Views
Abonneren op:
Posts (Atom)