Ouders zijn doodsbang om hulp te vragen

Na ruim zes maanden na het sluiten van de praktijk Child Support in Amsterdam, bellen nog steeds regelmatig ouders, die mijn werk kennen of hierover hebben gehoord.

“Het gaat goed met hem, ook op school. Het is een lieve jongen, hij is slim, maar heeft geen geduld. Als iets niet meteen lukt, barst hij los. Hij heeft ook ons verteld dat hij het niet meer ziet zitten, dat hij het niet meer weet. Wij hebben naar hem toe niet heel verontrust gereageerd, maar wel veel meer naar hem geluisterd. Wij praten veel met hem en trekken meer met hem op. Maar wij willen toch hierover praten en wij kennen u.

Ik wil u graag helpen, maar ik kan het niet meer. Ik ben in oktober met de praktijk gestopt.  

“Nee, wat jammer. Waarom toch, noodgedwongen?”

Nee, dat niet. Deels door mijn leeftijd, maar ook sterk door het overheidsbeleid. Het zorgbeleid en het onderwijsbeleid zijn heel kindonvriendelijk, waardoor de problemen niet stoppen en steeds hetzelfde blijven.

“Ja, ik begrijp u heel goed. De school helpt niet, die is ook bepaald niet kindvriendelijk. Zij maken problemen door het kind niet goed te helpen, maar zij willen ook niet echt helpen. Wij moeten ze ook op afstand houden. Zij zijn niet te vertrouwen.”

Een andere ouder, een moeder, vertelde: “Ik heb al zo veel meegemaakt. Ik zoek iemand die mijn zoontje kan helpen. Iemand die ik kan vertrouwen. Ik vertrouw de school niet, die nu plotseling wil dat een orthopedagoog naar mijn kind gaat kijken.”

Ik vertel, dat ik moest stoppen, ook omdat ik steeds in gewetensnood kwam als ik werd geconfronteerd met wat scholen, collega’s en jeugdzorg met kinderen en ouders doen. Helpen en de waarheid vertellen, de pijn en het verdriet van ouders en kinderen herkennen en respecteren en hen hulp en steun geven, betekende steeds in vervelende, stressvolle situaties terecht komen in het contact met scholen, organisaties, jeugdzorg, etc. Wat daar gebeurt is niet erg fris. Dat weten alle ouders wel, maar wat daar gebeurt is wel goedgekeurd overheidsbeleid, ondersteund door de vakorganisaties van professionals. In Nederland is er geen oppositie. Niemand kan hier iets tegen doen. Het lijden van kinderen en hun ouders kan niet stopgezet worden. Ik kon het dan ook niet langer aanzien en het gevecht voortzetten.

23.765 Views

De beschermende overheid

Er is geen reden om aan te nemen, dat de overheid zichzelf en gecontracteerde organisaties controleert op kwaliteit en effectiviteit van inzet, conform de criteria van de burger, bijvoorbeeld conform de belangen van ouders, door ouders zelf vastgesteld.

De controle van de overheid is niet die van de burgers en er is dan ook geen reden voor de burger om zich neer te leggen bij de huidige situatie. Dat zou betekenen dat bijvoorbeeld onderwijs, gezondheidszorg, jeugdzorg, justitie, etc. gecontroleerd zouden moeten worden door organisaties van burgers (hier tevens ouders). Het is de samenleving die deze bijzonder belangrijke voorzieningen financiert en dus de kwaliteit en effectiviteit daarvan zou moeten controleren. Tevens zijn het juist de ouders die het beste weten wat de kwaliteit en effectiviteit van die voorzieningen is, daar zij hier intensief mee te maken hebben.

23.718 Views

Gedragsproblemen? DOM

Van kinderen en adolescenten met een psychische stoornis wordt vaak gezegd, dat hij of zij gedragsproblemen heeft. Dat is niet juist. Het kind heeft geen gedragsproblemen, het heeft een mentaal probleem, dat zijn doen en laten (gedrag), maar ook zijn denken en waarneming, sterk beïnvloedt en opvallend en inadequaat laat overkomen.

Heel opvallend en vreemd overkomend gedrag (bijvoorbeeld vaak heel impulsief en negatief), dat niet goed past bij de situaties, is niet het probleem, hoe lastig dit ook kan zijn. Zijn mentale of psychische aandoening is dat wel.

Ter illustratie: gillen van de pijn bij een gebroken been is niet het (echte) probleem. Het probleem is het gebroken been.

Deze uiteenzetting geeft tevens aan hoe DOM het overkomt als verzorgers en andere professionals zich richten op het gedrag van een kind of een adolescent, in plaats van op de mentale stoornis (Mental Disorders) die het heeft ontwikkeld, op een bepaald moment in zijn leven, in bepaalde situaties die voor hem heel stresserend waren.

23.664 Views

Staan voor uw rechten en belangen

U heeft het recht om van dienstverleners (leerkrachten, psychologen, orthopedagogen, psychiaters, artsen, rechters, etc.) te eisen, dat zij voor uw belangen, door u verwoord, opkomen en er zelfs voor strijden als dat nodig is. U hoeft geen genoegen te nemen met minder. Het zijn niet de dienstverleners, die de belangen van uw kind of van uzelf formuleren en vaststellen. U doet er goed aan dat nooit te accepteren. U laat zich niet kleineren of onder druk zetten, ook al hebben zij de macht om dat te doen. Om voor uw rechten als burger op te koen en door dienstverleners eraan te herinneren, dat hun werk moet zijn u te ondersteunen, helpt u uw kind, uzelf en de samenleving.  

23.459 Views